بر مزار مـــــردگان خویش نالــیدن چه سود      بی خبر از هم دگر آسوده خوابیدن چه سود؟ 

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید       ورنه بر سنگ مـــزارش آب پاشیدن چه سود؟

زنده را در زنـــــدگـــی باید به درد او رسید       ورنه مشکی از برای مرده پوشیدن چه سود؟
  
با محـــبت دست پیران را ،عزیز من ببوس        ورنه بر روی مـزارش تاج گل چیدن چه سود؟

یک شبــــی با زنـــده ها غــم خـــوار باش       ورنه بر روی مــــزارش زار نالــــیدن چه سود؟

تا زمـانی زنــــــده ایم از هم بیـــــگانه ایم        در عـــزا روی هم دیگر به بــوسیدن چه سود؟

گر توانی زنده های را یک دمی تو شاد کن       در عـــزا عـــطر و گلاب ناب پاشیدن چه سود؟

از برای سالــــمندان یک گل خوشــــبو ببر        تاج گـــــلها در کنار همـــدیگر چیدن چه سود؟

گر نـــــرفتی خـــــانه اش تا زنــــــده است        خانه صاحب عـــــزا تا صبح خـوابیدن چه سود؟

گر نپــــــرسی حـــــال او تا زنــــــده است         گریه و زاری و نالـــــــیدن بـــــرای او چه سود؟

سالها عــــید آمد و رفت و نکــردی یاد من         جای خالــــــــی مرا در خانه ام دیدن چه سود؟

گر نـــــکردی یــــــــاد مـــــن تا زنـــــــده ام         سنگ مر مر روی قبر من تو را چیدن چه سود؟

اینجا همه همدردی و همبستگی و تاج گل      در عزای و در مصیبت روی هم چیدن چه سود؟ 

در مناجات آمدم تادرد من درمان کنی کارهای مشکلم را ای خدا آسان کنی
در بلا و محنت و بیماری و ر نج و ا لم ای حکیم مهربان تو درد من درمان کنی
آفتاب روز محشر آتش سوزان بود ابررحمت برسرم چون پایه ی باران کنی
چون ترازوی اعمالم را بیارند آن ز مان پله ی طا عات را بر مو منان آسان کنی
روزمحشرچونکه اسرافیل صور اندردمد از عنایت یک نظر بر حال این حیران کنی
چون به محشر گاه آیند مردمان روز جزا طالعم را همچو ماه چارده رخشان کنی
نامه ی من راخداوندادهی دردست راست نامه خواندن را خدایا آنزمان آسان کنی
این سخنها سر زند از روی گستاخی مرا ای کریم لم یزل هر گونه خواهی آن کنی
هست صوفی درمناجات الهی صبح وشام دردمند وعاجزم درد مرا درمان کنی